Carballo

Os dejo aquí el poema que escribió mi amigo Ángel Tato, cuyo talento le llevará lejos.

Carballo

Carballo só, sen compaña,
que erguido estás,
erguido que non baixo,
baixo tiñas que estar.

Carballiño ferido,
ferido polos galegos,
carballiño rendido,
que te leva o vento.

Carballiño solitario,
abandonado por todos.
Carballiño esquecido,
ven e senta no meu colo.

Non chores carballo,
carballo deixa de chorar,
que a ledicia que che roubaron,
máis tarde Deus cha dará.

Non te rendas carballo,
carballo tes que loitar,
loita carballo, loita,
só así poderás gañar.

A fin que eu busco
xa está esquecida (perdida)
a guerra que comecei
douna por perdida.

A vida que me deches
acaban de quitarma (douna por terminada, acabo de perdela),
agora, miña nai
só me queda voltar á nada.

¡Quén coma vos pinos!
nada máis chegar o alba
estivese cos compañeiros
tivese tanta compaña.

Quen coma vos pinos
cando votase a chorar
viñeran correndo todos
viñeranme consoar.

Xa nunca me enganaches
pino falso e traizoeiro.
Dende o primeiro instante
quixeches quitarme os eidos.

Se estivese rodeado,
rodeado de carballos,
qué contento quedaría eu
¡cánto habería de amalos!